Laatste poging

Aangezien Astorga na vier dagen voor mij geen geheimen meer had en ik in deze tijd ongeveer net zo veel calorieën naar binnen heb gewerkt als ik in de weken daarvoor heb verbrand, leek het me wel weer eens tijd om de stoute (en stoffige) schoenen aan te trekken en een laatste poging te wagen om deze Camino voort te zetten.
En niet zonder resultaat...

We hebben de Spaanse hoogvlakten achter ons gelaten en trekken de groene heuvels in. Dat dit gedeelte zo groen is, is uiteraard alleen te danken aan de regen. Gelukkig zijn de regenbuien mij allemaal voorgebleven waardoor ik de hele ochtend heb mogen genieten van prachtige regenbogen. Pas kort voor het verdwijnen van de laatste regenboog drong het tot mij door dat een regenboog hét symbool is voor hoop. En het leek wel een boodschap uit de hemel...
Tegen alle verwachtingen in heb ik een heerlijke dag gehad en de benen hebben het goed gehouden.

Vandaag heb ik het hoogste punt van de Camino bereikt en dat was gelijk ook een hoogtepunt van deze reis.
Op dit punt, genaamd Cruz de Ferro, staat een hoge paal met daarop een metalen kruis. Bij dit punt leggen veel mensen een steen of een ander gedenkteken neer, ter afsluiting van een bepaalde periode, ter nagedachtenis aan een geliefde of om een andere persoonlijke reden.
Vanuit Nederland heb ik een steen meegenomen naar deze plek. Deze steen heb ik van mijn dochter gekregen en heeft diverse kleuren. Vanwege het tijdverloop zijn de kleuren ietwat in elkaar overgelopen, hetgeen er voor gezorgd heeft dat een zijde van de steen een donkere kleur heeft en de andere hele mooie frisse kleuren heeft.
Tijdens de Camino heb ik aan de donkere zijde van de steen alle onderwerpen geschreven die een negatieve invloed op mijn leven hebben en heb ik op de "zonnige" zijde geschreven hoe ik mijn leven graag een positievere wending zou willen geven en welke onderwerpen in graag uitgelicht zou zien en/of extra aandacht wil geven.
Ondanks het forse formaat van de steen, kwam ik echter ruimte te kort, met name aan de donkere zijde.
Vandaag heb ik deze steen dus mogen neerleggen bij het kruis. Ik heb de donkere zijde onder gelegd en de positieve zijde naar boven.
Vandaag is dan ook de dag dat ik voorgoed vaarwel wil zeggen tegen alle nare herinneringen uit het verleden en met een nieuw hoofdstuk zal beginnen.
De Camino heeft me tot dit moment dus al meer gegeven dan ik ooit heb durven hopen en is voor mij dus ook al zeer geslaagd. Ik weet niet wat de toekomst mij gaat brengen, op de Camino, maar iedere extra dag beleef ik maar als extra tijd. Toch hoop ik inmiddels wel dat ik de gezondheid mag houden om de Camino tot aan Santiago uit te lopen.
Gelukkig heb ik nog wat vakantieuren....

Voor wat betreft de bevolking is er niet zo veel vernederd. Door het passeren van al die honderdduizenden pelgrims de afgelopen eeuwen, lijkt het er wel op alsof het in de genen van de inwoners is gaan zitten om aardig te zijn. Met name tegen de pelgrim. Altijd zijn er weer die mensen die je een goede Camino toewensen. Of het nou de vrachtwagenchauffeurs zijn die naar je toeteren of de mensen in de horeca die nooit raar opkijken als je om een zak ijs vraagt om de zwelling op de benen wat te koelen.
De enige inwoners van dit land die er nog steeds niets van begrijpen zijn de dieren. Of het nou de wilde paarden uit de Pyreneeën zijn of de eigenwijze eekhoorn net buiten Leon. Of dat het nou die eeuwige koekoek op de achtergrond is of dat schitterende hert die vanmorgen mijn pad blokkeerde, ze lijken je allemaal aan te kijken alsof ze geen hout snappen van al die gekke pelgrims die met al de pijnen in hun lijf, met al hun kracht naar Santiago trachten te komen. Wat zijn we ook een stel gekke mensen. En toch is en blijft het ontzettend genieten op de Camino....