De Meseta

De afgelopen dagen heb ik voornamelijk verbleven in kloosters e.d. waar niet altijd WiFi is en waardoor het soms lastig communiceren is met het thuisfront en om een stukje te schrijven, vandaar deze keer een iets langer stuk.

Nadat we de afgelopen week de stad Burgos hebben verlaten, zijn we in een gebied aangekomen, genaamd de Meseta. De Meseta is een hoogvlakte ten westen van Burgos en is niet alleen een uitdaging voor het lichaam, maar ook voor de geest. Dit gebied wordt nl ook wel vergeleken met een woestijn. Niet zozeer vanwege het zand maar wel vanwege de kleur van de omgeving en de zinderende hitte in de zomermaanden. Het is de graanschuur van Spanje en lijkt zich tot in het oneindige uit te strekken. Dit is gelijk ook de mentale dreun die je krijgt wanneer je in dit gebied grote afstanden af moet leggen om in het dichtstbijzijnde dorp te komen.
Deze dorpen zijn echter totaal niet te zien tijdens het lopen tot ze tot op een paar honderd meter genaderd zijn. Ze bevinden zich namelijk in dalen met stijle hellingen en zijn werkelijk pareltjes om te bezoeken en te beleven.
Vanuit je kamer in een van de schitterende herbergen kan je meegenieten van het gelach, gezang en het Spaanse gitaarspel wat zich op straat afspeelt.
Dorpen als deze zijn vaak ook trekpleisters voor de zogenaamde Camino zwervers. Mensen die eens op dit pad beland zijn en er nooit meer af gaan, zoals een Duitser die ik sprak en die al 25 jaar op deze route bivakkeert en leeft van de giften van de bezoekers van deze regio.
Lopend door de nu nog groene graanvelden is ondanks de uitdagende factoren echt een feest. Langs het gehele pad wordt je namelijk getrakteerd op de mooiste bloemboeketten die de natuur je als het ware als cadeau aanbied, alsof je over de Via Galdiola Nijmegen binnenloopt na het uitlopen van de Nijmeegse vierdaagse.
Daarnaast wordt je in dit gebied getrakteerd op vergezichten van misschien wel 50 km en zijn daar altijd de besneeuwde bergtoppen in het verre noorden.

Zoals jullie overigens wel weten loopt de Camino (Frances) vanaf de grens met Frankrijk tot Santiago de Compostela in het westen van Spanje. Iedere dag komt de zo'n dan ook in mijn rug op om vervolgens over mijn linker schouder te draaien tot het moment dat het voor mij tijd is om te rusten. Je raad het dus al, Helle moet gaan leren leven met een man met twee gezichten want de linker helft van mijn lichaam (gezicht) is redelijk zwart aan het worden terwijl de rechterzijde nog tamelijk blank is. Misschien moet ik de Camino dus ook maar terug gaan lopen om enigszins in evenwicht te blijven.

Op de Meseta staan overigens bijna geen bomen zodat het redelijk onmogelijk is beschutting te zoeken tegen de zon.
Afgelopen nacht heb ik echter meer last gehad van kou dan van de zon. Aangezien we namelijk op de helft van de Camino zijn aangekomen (na 400 km) hadden we bedacht om deze etappe, die toch enorm lang(dradig) is, in de nacht af te leggen. Met heerlijk regionaal eten (voornamelijk kaas en chorizo) hebben we midden in de nacht gevierd dat we dit punt bereikt hebben. Misschien is vieren niet helemaal het juiste woord om te gebruiken, want over dit punt heen gaan betekend natuurlijk ook gelijk dat we steeds dichter bij Santiago en dus ook het einde van de Camino komen. Mixed feelings dus, alhoewel ik tegelijkertijd ook niet kan wachten om mijn kinderen (en Helle natuurlijk) een dikke knuffel te geven.

Tijdens deze nachtelijke tocht heb ik overigens zo'n 40 km afgelegd waardoor we de stad Leon tot zo'n 70 km genaderd zijn. Ik hoop dat het bezoeken van deze stad niet uitloopt de (kleine) deceptie die ik heb ervaren bij het bezoeken van Burgos.
Wat overigens wel de moeite waard is om te bezoeken in deze stad, is de enorme Kathedraal in deze stad. Nog nooit heb ik zo'n rijkelijk versierd Godshuis gezien. Alhoewel deze term misschien niet helemaal de juiste is voor dit gebouw. Wanneer je alle vergulde kapellen ziet die ter eren van belangrijke families of voor- en in opdracht van belangrijke kardinalen (met geld van arme burgers), begint mijn protestantse hart toch wel ietwat te protesteren. Dit terzijde is het wel een bouwwerk wat je eens gezien moet hebben.

Een ander hoogtepunt in mijn reis door Spanje is een bezoek aan een Pharmacia. Een bezoek aan een Pharmacia met een groen kruis is als een bezoek aan een dokter en waar ik eerst nogal liep te tobben met mijn voeten, ben ik inmiddels zo goed geholpen dat eea behoorlijk begint te genezen.
Helaas loop ik inmiddels wel rond met de werkvoorraad van een gemiddeld regionaal ziekenhuis waardoor het gewicht van mijn rugzak niet echt wil afnemen.

Om de reis goed op me te laten inwerken, te genieten van alles wat de Camino me brengt en er vooral ook geen wedstrijd van te maken, heb ik besloten om de komende dagen wat rustiger aan te doen.
Misschien vind ik in deze periode dan ook nog wel wat inspiratie om nog een stukje te schrijven.

Adios!