Het einde van de wereld

Het is een ontzettend aardig gebaar van de paus om 2016 als heilig jaar te bestempelen, maar ik zou het niet erg gevonden hebben als hij de eisen, om een compostella te krijgen, iets zou hebben aangescherpt (je hoeft nl slechts 100 km te hebben gelopen om een certificaat te bemachtigen).
Ik heb er heel even over nagedacht om dit laatste verslag de titel "Camino Madness" te geven maar dat zou deze reis toch echt tekort doen.
De laatste 100 km waren echter wel wat anders dan de eerste 700. Vooral aan het begin, vanaf de stad Sarria, is het alsof de Camino een heel andere wending heeft gekregen. Busladingen met Spaanse en Italiaanse "pelgrims" starten hier met soms hele groepen tegelijk. Hun zware koffers vooruit sturend om met een licht tasje, veel te luidruchtig en barstensvol energie deze tocht te maken. Het tempo ligt bij hen zo hoog, dat het regelmatig voorkomt dat er op de hielen van de wat tragere pelgrim gestapt wordt of dat er een groep nieuwe, fietsende pelgrims voor gevaarlijke situaties zorgt door met een bloedgang over de vaak nauwe paden te racen.
Het enige voordeel van deze nieuwe pelgrims is dat zij dankzij hun snelheid de Camino ook weer snel achter zich laten waardoor deze weer echt van "ons" is.
Terwijl de grote hoeveelheid pelgrims voor nogal wat onrust zorgen als het gaat om het vinden van een bed, heb ik mij tijdens de Camino voorgenomen om mij hier geen zorgen meer over te maken en om geen bedden te reserveren. Vaak heb teruggedacht aan een bepaalde bijbeltekst, waarin staat dat de vogels zich ook geen zorgen maken over hun voedsel en slaapplek dus dat wij ons dat ook niet hoeven te doen. God zal zelf voor ons zorgen.
Misschien klinkt dit wat zweverig en ik moet toegeven dat ik zelf ook niet altijd even zeker was van mezelf, maar gedurende de Camino is het op dit punt toch echt altijd goedgekomen.

Vanwege de stress om een slaapplek, starten de meesten, waaronder ik zelf ook in het begin, s'ochtends al vroeg met lopen om even na lunchtijd toch echt een bed te hebben gevonden. De laatste tijd heb ik er echter voor gekozen om na de lunch gewoon een stukje door te lopen en te zien waar mijn benen mij brengen. Ik kan iedereen aanraden om het zelfde te doen want wat is het heerlijk om de hele Camino voor jezelf te hebben en met de inmiddels heerlijke temperaturen, in de schaduw van een bos te lopen.
Een ander voordeel hiervan is dat je ongemerkt behoorlijke afstanden aflegt. Afstanden van 34 tot 38 km zijn geen uitzondering meer al is het wel vervelend dat mijn linker scheenbeen inmiddels de zelfde symptomen laat zien als de rechter...
Om niet weer een paar dagen aan een dorp gekluisterd te zitten heb ik er dus nog maar een tandje bij gedaan en heb een dag zo'n 50 km gelopen waardoor ik Santiago tot op slechts 4 km genaderd ben. Natuurlijk gaat 13,5 uur lopen je niet in de koude kleren zitten maar het was het meer dan waard om in de avonduren, vanaf een heuveltop, de stad Santiago te mogen bewonderen en me voor te bereiden op het laatste uurtje wandelen.
En na een goede maaltijd en wat uurtjes slaap is het dan eindelijk zo ver. Na een maand te hebben gelopen, wandel ik in alle rust Santiago binnen met een heerlijk zonnetje in de rug.
Het is moeilijk om dit moment te beschrijven maar het was werkelijk een feest om op het plein voor de kathedraal aan te komen en te zien dat al die mensen, waar je de hele tocht mee hebt doorgebracht, op je staan te wachten.
Na het halen van de laatste stempel in mijn pelgrimspaspoort en het felbegeerde certificaat in ontvangst te hebben genomen, is het weerzien van al die bekenden dan ook uitgebreid gevierd.

Santiago is een bijzonder mooie stad met een groot en heel oud centrum wat bruist van de energie. Het feest lijkt hier niet op te houden maar zich iedere dag tot in te vroege uren opnieuw voort te zetten. Bij mooie fonteinen of onder eeuwenoude poorten staan muzikanten of zangers hun voorstelling te geven en er is een goed restaurant op iedere hoek van de straat.
Lopend door de oude smalle straten van de stad, is er altijd wel een prachtig gebouw of toren te bekennen en het is goed om hier van te genieten onder het genot van een koffie "con leche", de Spaanse variant op een cappuccino en hier zeker niet voor onder doet.
Iedere keer als ik het oude klooster, waar ik verblijf, verlaat zie ik opnieuw blije gezichten voorbij komen van bekenden die me vervolgens in de armen vallen omdat hun Camino er uiteindelijk ook op zit en begint het feest weer van voren af aan.
Een van de hoogtepunten van dit feest is het bezoek aan een pelgrimsmis in de oude kathedraal van Santiago.
Omdat dit jaar tot een heilig jaar is uitgeroepen, is er aan de achterzijde van de kathedraal een deur geopend die normaal hermetisch afgesloten is tot het moment dat st. Jacobsdag weer op een zondag valt en dat jaar dan ook als heilig jaar wordt uitgeroepen.
De deur, of deuren waarover ik spreek worden de deuren der genade genoemd en het is de bedoeling dat de pelgrim de kathedraal door deze deur naar binnen gaat.
Wanneer je dit doet, kom je direct achter het altaar waar een groot gouden beeld staat van de apostel Jacobus en waar je door een klein trappertje te hebben beklommen, de apostel een knuffel kunt geven. Via een ander trappetje kan je daarna afdalen naar de kelder, waar de botten van de apostel liggen.
Twee keer per dag is er in deze kathedraal een mis waarbij er bepaalde bijzondere pelgrimsmissen zijn waarbij er een reusachtig wierookvat door de kerk geslingerd wordt. De dankgebeden worden als het ware door middel van de rook mee de hemel in genomen.
Een extra voordeel van de rook is overigens ook dat de geur die de meeste pelgrims met zich meebrengen en vooral vroeger met zich meebrachten, hierdoor wat wordt veraangenaamd. Het is alleen jammer dat het niet bekend is wanneer dit plaatsvind en het blijkt voornamelijk een geldkwestie te zijn.

Ondanks al deze bijzonder mooie ervaringen had ik persoonlijk nog steeds niet echt het gevoel dat de Camino voor mij was afgesloten en daarom besloot ik gisteren toch nog maar even de sandalen om te ruilen voor de wandelschoenen en de bus te pakken naar Finisterra, het einde van de wereld, om van daar de laatste km's te lopen die er te lopen zijn.
De kust van Galicië is werkelijk prachtig en ik heb genoten van de laatste km's waarbij ik heel alleen was en slechts mijn eigen voetstappen en het ruizen van de oceaan kon horen.
Aangekomen bij de vuurtoren, waar menig mens bepaalde kledingstukken zoals de wandelschoen verbrand, stond een man zijn doedelzak te bespelen en zittend op een rots en kijkend over de oceaan heb ik mijn reis kunnen afsluiten.
Een vreemde gewaarwording om te zien dat het pad gewoon stopt en overgaat in die bijzonder grote plas water.
Ondanks dat de Camino Frances hier eindigt, gaat de Camino van het leven natuurlijk gewoon door. Hier zal ik jullie via dit blog maar niet meer mee lastig vallen maar ik wil jullie hierbij wel ontzettend bedanken voor alle lieve en bemoedigende woorden en steun die jullie mij gegeven hebben tijdens deze reis. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik deze reis niet alleen gelopen heb (Bas).
Ik ga nog heel even genieten en hoop jullie daarna in het "echte" leven weer tegen te komen.